Zoals de meeste van jullie weten ben ik op 21 maart ten val gekomen in de Omloop van de Westhoek. Hierbij liep ik een sleutelbeenbreuk op, verschillende schaafwonden en twee diepe sneden in mijn achterhoofd. Met als gevolg een zware hersenschudding.

Balen dat ik deed, nadat ik wakker werd in het ziekenhuis. Ik ben dus een tijdje buiten westen geweest, maar gelukkig had ik toen nog even kunnen slapen, want dat heb ik dezelfde nacht niet meer gedaan ;). Daardoor had ik wel genoeg tijd om het te relativeren. De conclusie van die lange nacht; Er is maar een optie. De ‘knop’ omzetten en hoe dan ook zo snel mogelijk weer terug in peloton zitten, maar dat duurt langer dan gehoopt..

De hersenschudding valt een beetje tegen. Het is zoeken naar de balans tussen actief bezig zijn en rust. Wel gaat dit steeds beter en ben ik over het algemeen steeds actiever. Twee weken geleden dacht ik dat ik er zo goed als overheen was en ben ik een keer rustig 10 minuutjes op de Tacx gaan fietsen. Met als gevolg een terugslag. Het was te snel en daar was ik me meteen bewust van. Nu, twee weken later, kan ik eindelijk zeggen dat ik stapjes ben gaan zetten. Wandelen gaat goed, ik ben begonnen met hele lichte en korte core- en kracht trainingen en ik heb de balans gevonden in het dagelijks leven. Het zijn kleine stapjes, maar deze stapjes zorgen er wel voor dat ik me al een stuk beter voel.

Mijn sleutelbeen en hoofdwonden zijn inmiddels goed genezen. Ik kan eigenlijk alles weer met mijn arm. Nu nog de kracht terugkrijgen en dan is dat hoofdstuk afgesloten.

Wat nu? Doorgaan met waar ik gebleven was. Steeds actiever worden en het fietsen weer gaan oppakken. De balans blijven zoeken, mezelf blijven prikkelen en hopen dat ik geen terugslag krijg. Wat erg helpt en motiverend is, is dat mijn ploeg (staff en rensters), fysio, familie, vriend en vrienden zo meegaand zijn. Ze denken mee en steunen me waar ze me kunnen steunen om het uiteindelijke doel te behalen! Weer lekker op de fiets zitten.