Een jetlag. Die heb ik zeker ervaren, maar de drie en halve week in het mooie Australië was het meer dan waard.

Jetlag

Hoe zijn we daar mee omgegaan? Onze vluchttijden op de heen en de terugweg kwamen toevallig net goed uit. We kwamen s ’ochtends vroeg op bestemming aan, waardoor we in het vliegtuig de tijd hebben gekregen om te slapen. Als je dit kan natuurlijk 😉. Sommige pakken een slaappil met RVG-nummer (hoogste reinheidseisen in verband met doping), maar dat werkt bij mij juist averechts. Ik heb redelijk goed kunnen slapen, waardoor ik de dag qua vermoeidheid goed door kwam. Natuurlijk hakt de reis er zelf wel in, want het is nog steeds 21 uur vliegen. Op de terugweg had ik meer last van de jetlag. De tijden waren optimaal en ik had goed geslapen, maar door de vermoeidheid van de reis en de wedstrijden was ik overdag telkens moe. Het beste wat je dan kunt doen is doorpakken en overdag niet gaan slapen, zodat je alsnog in het juiste ritme komt. Dit heb ik dan ook gedaan en zo was ik na ongeveer vijf dagen van de jetlag af.

Santos Tour Down Under

Warm en reflectie. Dat zijn de sleutelwoorden van deze driedaagse. Bijna elke dag was het rond de 35 tot 40C en daar waren we allen niet aan gewend. We kregen het niet bij gedronken, waardoor het lichaam sneller in de verzuring raakt. Daarnaast was het de eerste wedstrijd van het jaar, waarbij je altijd even aan elkaar moet wennen. Wie vind wat fijn? Qua communicatie tijdens de wedstrijden, qua voeding, qua drinken, enz. We hebben in de wedstrijden een paar steekjes laten vallen, maar door de goede communicatie onderling konden we hier goed op reflecteren. Hierdoor zijn we als team zeker hechter en sterker geworden. De resultaten waren niet zoals we gehoopt hadden. Toch was het een hele mooie ervaring en het waren zeker goede wedstrijden om aan de hardheid te werken.

Criteriums (Schwalbe Classic & Trek Night Riders)

De dag voor de Tour Down Under stond de Schwalbe Classic op de planning. Dit was een criterium die bestond uit een uur koersen op een rondje van ongeveer anderhalve kilometer met vier bochten. Dit betekent één lange interval training. Een erg goede voorbereiding op het seizoen. De hartslag is een uur lang hoog en je lichaam moet tijdens elk rustmomentje zien te herstellen. Zo kan je zo fit mogelijk de finale aan te gaan. De resultaten mochten er ook wezen! Er was een groepje van acht rensters weg en Georgia (ploeggenootje) werd derde in de sprint van het peloton erachter, waardoor de op de elfde plaats terecht kwam. Ikzelf werd nog twintigste. Dit geeft natuurlijk vertrouwen in zowel mijn vorm, maar ook zeker in de ploeg, omdat de samenwerking goed was.

Tussen de Santos Tour Down Under en De Cadel Evans Road Race reden we nog een criterium. Georganiseerd midden in de stad Adelaide. Gaaf om in zo’n grote stad onszelf te mogen laten zien. We reden aanvallend op de juiste momenten, maar ook behouden om zo niet te veel energie te verspillen. Het was een lange afvalkoers. Er zaten zes bochten in een rondje van anderhalve kilometer. Ik samen met twee andere ploeggenootjes bleven goed voorin zitten, waardoor we het mee springen en het aanvallen konden verdelen. Jammer genoeg was Josie betrokken bij een valpartij aan het einde van het criterium. Ploeggenootje Georgia werd vierde overal en ikzelf zat rond plek twaalf tot vijftien. Een fijne start richting het seizoen!

Cadel Evans Road Race

Een wedstrijd waar veel scenario’s mogelijk waren. Er stond wind en het was een parcours met veel open wegen, dus het zou op de kant kunnen. Er was een klim na ongeveer acht kilometer, dus daar zou de wedstrijd geopend kunnen worden. Het werd geen van beide. Er werd goed doorgereden, maar het brak niet. Tot aan de lokale ronde. Daar zat een steile klim in van ongeveer twee en een halve kilometer, een hectische afdaling en nog een korte steile klim. Een perfect scenario voor de klimmers. We reden goed als team en we hadden onze klimmers van de ploeg netjes voorin gebracht op het juiste moment. Daarna mocht ik zelf nog het beste eruit proberen te halen en dat ging onverwachts eigenlijk best goed! Ik miste net de aansluiting met de eerste groep, maar ik was redelijk verbaasd over de positie waarin ik me bevond. Ploeggenootje Josie werd knap vierde na een super sterke finale en uiteindelijk mocht ik zelf mijn naam achter de drieëndertigste plaats schrijven. Zeker niet slecht voor een WorldTour wedstrijd! Dus dit beloofd wat voor de rest van het seizoen.

Activiteiten

‘Je bent niet echt naar Australië geweest als je geen Koala’s en/of Kangaroo’s gezien hebt’. Dat heb ik vaak horen zeggen. Daarom zijn we op pad gegaan. Soms kwamen we een Koala tegen in een boom tijdens een training, maar naar de Kangaroo’s moesten we beter zoeken. Ons hotel was gevestigd midden in de stad en daar komen ze natuurlijk niet. Een Wild-life park was de oplossing. Enorm gaaf om te mogen zien. Zo’n park is bedoeld om de dieren te beschermen, maar het park is zo groot dat ze alsnog in het wild leven.

Wat ook gaaf was, was de afterparty van de Santos Tour Down Under. Dit werd georganiseerd bij zowel de start als de finish van de proloog van de mannen profs. De hoofdsponsor (Santos) was aanwezig die veel belangstelling had voor het vrouwenwielrennen. Wat erg goed is voor de ontwikkelingen binnen het vrouwenwielrennen.

Naast het Wild-life park en de afterparty hebben we een surfles gekregen. Jammer genoeg net op een dag dat het slecht weer was, waardoor we de zee niet in mochten. Het was wel zeker voor herhaling vatbaar.

Ja, het was een gave ervaring en een die ik voor het hele leven bij me ga houden. Zowel de wedstrijden als de reis. Erg dankbaar en op naar nog veel meer mooie ervaringen.

De afgelopen twee weken stonden in het teken van ‘thuiswedstrijden’. Zoals jullie weten heeft mijn team een Noorse identiteit, waardoor deze wedstrijden erg belangrijk waren voor het team.

Na de Baloise tour heb ik even een stapje terug moeten doen qua trainingsarbeid door een val in de laatste etappe. Mijn bekken waren gekneusd, waardoor zitten op de fiets vrij pijnlijk was. Het ging beter, maar het was nog niet optimaal voor de start van het Scandinavische avontuur.

Het avontuur begon met een ploegentijdrit. Een discipline waar we als team nog nooit op getraind hebben. Tussen de Worldtour- en UCI teams werden we twaalfde. Een prima prestatie.

Een dag later stond de WWT Värgärda op het programma. Een gravelwedstrijd en een sterk deelnemersveld. De gravelstroken lagen er mooi bij. Toch weet je nooit of de stroken ervoor zorgen dat het peloton gaat splitten. Door valpartijen, door technische vaardigheden of gewoonweg door de zwaarte. Een van mijn doelen was daarom ook om voor elke strook bij de eerste tien rensters te zitten en zo gevaarlijke situaties te veemijden. Dit lukte, maar er gebeurde jammer genoeg niets. De acht plaatselijke rondes naderden. Het werd letterlijk een afvalkoers. Er werd NET iets te hard gereden, waardoor ik net de aansluiting met de eerste groep miste. Jammer, maar ik weet dat er nog ruimte is om progressie te maken, dus wie weet wat er volgend jaar gebeurd 😉

Twee dagen later stond de Battle Of The North op het programma. Een zesdaagse door Denemarken, Zweden en Noorwegen. Gaaf, maar dit betekent ook veel reistijd voor en na de wedstrijden om de afstanden tussen de landen te overbruggen. Het was ideaal dat we gebruik konden maken van de grote COOP bus. Dan kun je fijn met de beentjes omhoog slapen, eten of gezellig kletsen.

We hadden als doel om onszelf en het shirtje te laten zien. Dit hebben we ook gedaan naar mijn mening. In de eerste dag zat ik bij een aantal korte aanvallen mee, waarna Ingvild en ik, Nicole, netjes in positie hebben gebracht om te sprinten. Een dag later zat Josie in een lange aanval en werd in de koninginnenetappe vierde. We hebben een paar nette resultaten neergezet. Ondanks het hoge niveau. Inmiddels stond de laatste etappe op de planning. Het enige wat we nog konden doen is Ingvild en Mari kort in het klassement houden, in de sprint voor Nicole gaan en/of meezitten in een ontsnapping. Op dat laatste had ik mijn zinnen gezet. Mocht dat niet lukken, dan kon ik de rest altijd nog helpen. Na ongeveer 25 kilometer en verschillende aanvallen vertrokken er twee rensters. Zij kregen gelijk de ruimte. Ik sprong er nog naar toe met een andere renster in mijn wiel. Later sloot er nog een renster aan, waardoor we met vijf weg waren voor 110 kilometer. De samenwerking was goed, waardoor we op een gegeven moment bijna zes minuten voorsprong hadden. Net voor de lokale rondes werden we jammer genoeg teruggepakt en was mijn wedstrijd voorbij.

Een knappe meerdaagse gereden en mogen genieten van de mooie omgeving. Nu even rusten en dan staat vrijdag alweer de volgende wedstrijd op het programma. Konvert Koerse (UCI) in België.

Een UCI 1.1 wedstrijd over 136 kilometers. Het was een vrij technisch parcours met vijf omlopen van eenentwintig kilometer en vier plaatselijke rondes van zeven kilometer. Ik had een vrije rol gekregen gedurende de wedstrijd en mocht voor mezelf gaan in de sprint.

De eerste vijftien kilometers waren vrij hectisch. Iedereen wilde namelijk zo goed mogelijk de kasseienstrook op draaien. Ik kwam op ongeveer plek tien terecht wat perfect was. Er gebeurde nog niets, maar we wisten dat team DSM de wedstrijd wilde controleren. Dit kon door met een groepje vooruit te zitten of door een trein op te zetten richting de sprint. Daarom was het zaak om voorin te blijven.

De ronde erna, op de kasseienstrook, was het raak. Er reed een groepje weg, maar ik besloot om niet mee te springen. Ik mocht sprinten, dus daar wilde ik ook gebruik van maken. Achteraf niet de slimste zet, omdat er een aantal favorieten mee zaten. Mijn team en Valcar deden hun best om het gat dicht te rijden, maar het bleef telkens rond de twintig seconden. Omdat het gat niet gedicht werd, moest ik mee gaan helpen.

Uiteindelijk kregen we het gat op de kasseienstrook gedicht, waardoor de wedstrijd weer aan stond. Er reed een groep van ongeveer twintig weg waar ik wel bij zat. De samenwerking was niet top en het tempo van het peloton lag nog steeds hoog, waardoor we redelijk snel teruggepakt werden. Het werd een sprint, dat was nu duidelijk.

Ik wilde mezelf zo rustig mogelijk houden om zo goed mogelijk te herstellen van de inspanning om het gat mee te dichten door te eten, te drinken en mezelf in de groep te plaatsen. Er werden treintjes van drie verschillende ploegen opgezet. DSM was geen optie, want daar wilde iedereen zitten. Daarom koos ik ervoor om bij Le Col Wahoo te blijven. Zij zijn goed in het samenwerken en hadden twee goede sprinters mee. Het was een goede keuze, want ik kwam rond de tiende plek in de laatste bocht te zitten. Het was nog even alles geven wat resulteerde in een dertiende plek! Mijn ploeggenootje Nora werd knap zevende. We hebben als ploeg netjes gereden en het zo goed mogelijk afgemaakt. Dat smaakt naar meer!

Elsy jacobs, een wedstrijd waar ik lang naar uit gekeken heb. Het is een meerdaagse die alle elementen bevat; proloog, sprinten en klimmen.

De eerste dag stond de proloog op de planning. Zowel technisch als fysiek bleken we allemaal in orde. Alle 4 eindigden we in de top 15 waarbij Anna direct de leiding nam in het klassement. Voor mijzelf was de vierde plek zowel een overwinning als een kleine teleurstelling. Als je het podium mist op 0,06 secondes dan weet je dat je erop had kunnen staan. Aan de andere kant ben ik trots op de prestatie die ik neer heb gezet. We hadden een luxe uitgangspositie met 4 meiden zo kort in het klassement, maar dit betekent niet dat het makkelijk is om dit vast te houden.

De tweede dag was zwaar. De wedstrijd kende een lastige beklimming die we meerdere malen op moesten. Op deze beklimming werd de leiderstrui van Anna veelvuldig aangevallen. Bij de laatste passage van de klim konden zowel Anna als ik niet met de beste 6 rensters mee en kwamen in de achtervolgende groep terecht. Ik heb er alles aan gedaan om Anna zo ver mogelijk terug te brengen wat lukte tot een kleine 10 seconden. Helaas was de voorste groep te sterk om de sprong te maken. Toch wisten we de schade te beperken.

Gedurende de derde dag probeerden verschillende rensters een aanval te maken. Jip en Noemi hielpen Anna en mij om uit de problemen te blijven met het perfect positionering voor de beklimmingen. Anna en ik konden op deze manier altijd in de eerste groep mee. Op de laatste klim werd er hard gereden en een schifting gemaakt, maar deze werd groter door een val op de klim. We gingen met 15 rensters vooruit, waarbij ik moest gokken. In de finale kon ik mijn voorjaar afsluiten met een podiumplek en een 5e plek in het klassement.

Met één overwinning van Anna, één podiumplaats en een top vijf notering in het algemeen klassement, mogen wij tevreden terugkijken op het afgelopen weekend.

De driedaagse bestond uit een tijdrit en 2 etappes door Friesland heen.

De eerste dag vond de tijdrit plaats. De tweede plaats van Riejanne, met een kleine achterstand van 7 seconde, zorgde voor een strijdbare uitgangspositie voor het eindklassement. Zelf werd ik nog 15e. Het was een goed resultaat om mee te beginnen. Persoonlijk was deze tijdrit waardevol om in te zien wat er allemaal nog mogelijk is in de toekomst.

In de tweede etappe en op de slotdag van de Bloeizone Fryslân tour bleven de koersen lang gesloten. Ondanks een aantal uitbraakpogingen ontstonden er geen kopgroepen. Als team koerste we altijd alert van voren en hebben we altijd de wedstrijd onder controle gehad. In de wedstrijd hebben we gedaan wat we konden om het eindklassement te winnen. Helaas waren de omstandigheden niet zwaar genoeg om het verschil te maken. In de sprint in de laatste etappe, heb ik een super leadout gehad van de ploeg. Het is super mooi dat de ploeg mij de kans gaf om mijzelf verder te ontwikkelen in de finale. In Valencia kwam ik te laat, nu te vroeg, om mee te doen voor de etappe winst, maar met deze ervaring geloof ik dat het gewenste resultaat vanzelf gaat komen!

Dat was een drukke anderhalve week. Vijf wedstrijden in zeven dagen. Het was onwennig, maar wel goed voor de wedstrijdritme.

Hageland

Mijn eerste wedstrijd van het seizoen. Ik wist dat mijn vorm prima was, maar of ik dit ook kon laten zien in een wedstrijd, dat was de vraag. Vanaf het begin af aan wist ik me goed voorin te positioneren. Het was nerveus en er werd hard gereden. Ik voelde me goed en wist dat ik mee kon. De klimmetjes kwam ik goed over en de wind was hard genoeg om het op de kant te trekken. Door onoplettendheid heb ik het peloton moeten laten gaan. Achteraf jammer, want mijn benen waren goed. De focus erbij houden, gedurende de hele wedstrijd, dat was de les voor de volgende keer. Het belangrijkste in deze wedstrijd voor mij was om te kijken of ik op de goede weg bezig was en dat bleek zo.

Le Samyn des dames

De achterdeur stond open. De hele wedstrijd lang. Ik kon mezelf goed voorin blijven positioneren en voelde mezelf goed. Elke keer als we een kasseienstrook voorbij waren, waren er weer een aantal gelost. Op een gegeven moment bestond de kopgroep nog maar uit 50 rensters. In de laatste ronde was er nog een kasseienklim waarvan ik wist ‘als ik deze overleef, dan haal ik het in de kopgroep’. Jammer genoeg zat ik achter een ploeggenoot die pech kreeg op de kasseienstrook, waardoor we de aansluiting mistte. De kasseienstrook lag er namelijk zo slecht bij dat er maar een lijn was die goed berijdbaar was. We bleven samen met de geloste groep vechten tot aan de finish, maar we haalde de kopgroep niet meer bij. Een nette 43^e plaats waar ik trots op mag zijn.

Bloeizone Fryslan Tour

De Bloeizone Fryslan Tour bestond uit een tijdrit en twee etappes van circa 140 kilometer. Ik mocht niet veel van de tijdrit verwachten, omdat ik nog niet op de tijdritfiets getraind had. Het doel was voor mij voornamelijk om op de tijdrit te trainen. Ik reed een tijdrit welke goed gepaced was, maar er zat niet genoeg power in mijn benen om harder te rijden. Waarschijnlijk door de hoeveelheid wedstrijden achter elkaar. Blij met de tijdrit, zeker omdat ik weet dat ik harder kan.

De tweede etappe was een etappe over 135 kilometer. Het begon rustig. Erg rustig, maar we wisten dat we wind mee en smalle wegen voorgeschoteld gingen krijgen na 27 kilometer, dus daar moesten we van voren zitten. En ik zat er. Het peloton splitte in meerdere groepjes, maar jammer genoeg kwamen er meerdere groepen terug toen we wind tegen kregen. Op de lokale ronde splitte de groep nogmaals in meerdere groepen. Ditmaal zat ik net iets te ver van achter, lesje geleerd, maar mijn heb mijn kop niet laten hangen. Samen met een paar andere rensters hebben we er alles aan gedaan om terug te komen en dat lukte. In de laatste lokale ronde splitte de groep op precies dezelfde plaats, wat te verwachten was. Ik zat erbij en de achtervolgende groep kwam niet meer terug. De sprint was hectisch. Veel bochten in de finale, waardoor naar voren komen lastig was. Een 29^e plaats voor mij.

De laatste etappe was een etappe over 140 kilometer met twee grote rondes. Na 15 kilometer werd er dusdanig hard gereden dat het peloton in veel kleine groepen verdeeld werd. Ik zat in de eerste groep van ongeveer 35 rensters. Jammer genoeg was ook in deze etappe de wind niet hard genoeg om weg te blijven. Het werd uiteindelijk een redelijk rustige etappe. In de finale zat ik goed gepositioneerd met ploeggenote Jessica Roberts in mijn wiel, maar het was lastig om bij elkaar te blijven. Het was hectisch en verloren elkaar. Vervolgens hadden we elkaar weer gevonden en zijn we weer naar voren gereden, maar ze raakte me weer kwijt. Zelf nog proberen door te gaan, maar toen kwam ik in de wind te zitten, waardoor ook een kortere resultaat voor mij er niet meer in zat. Een 41^e plaats.

Wedstrijdritme opgedaan, verbeterpunten op een rijtje gezet en door naar de volgende wedstrijden. Aankomend weekend rijd ik met de Nederlandse selectie de Drentse acht van Westerveld en de Ronde van Drenthe.

Valencia, de eerste meerdaagse van het seizoen en wat voor een!

Het is altijd een spannend moment. Iedereen is nerveus, de ploegensamenstellingen zijn verandert en er blijft altijd de vraag in je achterhoofd hangen: “hoe ben ik de winter uit gekomen?”.

De editie van dit jaar was uitdagend. Tegelijkertijd is het een mooie kans om alle aspecten van het wielrennen te trainen. Klimmen, sprinten, positioneren, lead outs, communiceren etc.

Ons seizoen kan niet beter beginnen. In de eerste wedstrijd een podiumplek voor de ploeg. Anouska en ik kwamen beide in de eerste groep over de klim. In de finale kon ik haar in de juiste positie brengen, waardoor Anouska de eerste podiumplek kon binnenhalen. Zelf werd ik nog 7e. 

De tweede dag was voor mij persoonlijk een lastige dag. Net voor de eerste klim kreeg ik materiaalpech, waardoor ik de hele koers achter de feiten aan reed. Gelukkig kon Noemi onze dag redden met een 11e plaats.

De derde etappe was de koninginnenrit. Het was een dag waar we de hele tijd voorin te vinden waren. Tijdens de wedstrijd waren er twee tussensprinten. Hier kon ik nog mooi sprintpunten meepakken wat weer extra kansen heeft geboden voor de laatste dag.

De laatste etappe was super leuk. Ik kon met hulp van mijn teamgenoten mooi de sprinttrui bemachtigen. Hierna kwam een klim waar we als ploeg goed overheen kwamen. In de finale werd het een sprint van een uitgedund peloton. Het ging niet perfect in de finale, ik moest van ver komen en werd 7e, maar dit smaakt naar meer!

Al met al is het natuurlijk fantastisch om het seizoen zo met elkaar te beginnen. Elke renner is altijd opzoek naar bevestiging. Om zelf met 2 top 10 noteringen en de sprinttrui naar huis te mogen gaan geeft een super gevoel voor de voorjaarsklassiekers.

Wielerverhaal heeft mij geïnterviewd over mijn overstap naar team COOP – Hitec Products. Zie hieronder het resultaat!

Nederlands talent (21) ruilt Parkhotel voor buitenlands avontuur: “Wil stappen zetten op fysiek en persoonlijk vlak”

Deze winter maakte Sylvie Swinkels (21) een opvallende transfer. Ze verlaat het Nederlandse Parkhotel Valkenburg en trekt naar het Noorse Team Coop – Hitec Products. Een opvallende ‘transfer’ voor de jongere zus van Jumbo-Visma-renster Karlijn (23), die vorig jaar in maart zwaar ten val kwam in de Omloop van de Westhoek en pas in augustus terug in competitie trad. “Dat ik meteen progressie maakte, geeft me goede moed”, haalt ze aan.

Sylvie Swinkels heeft naar eigen zeggen een prima winter gehad. “Alles is voorspoedig verlopen”, laat ze verstaan. “In november ben ik naar Noorwegen getrokken voor een kennismakingsweekend met mijn nieuwe ploeg. Daarna heb ik direct de trainingen hervat. Begin januari trokken we met de ploeg naar Gran Canaria en daar hebben we mooie en gezellige tijden beleefd.”

De overstap van Swinkels oogt niet zo evident. Na 3 jaar bij Parkhotel Valkenburg, in een quasi volledig Nederlands team, komt ze nu in een internationaal gezelschap terecht. Ook haar landgenoten Emma Boogaard en Nicole Steigenga komen uit voor de ploeg met de helderblauwe mouwtjes. “Ik heb mijn beslissing laten afhangen van meerdere factoren”, geeft Swinkels aan. “Het team is internationaal en de voertaal is er Engels, wat ook goed is voor mijn persoonlijke ontwikkeling en ervaring. Het blijft nog steeds mijn ambitie om op een dag door te stromen naar de WorldTour en daar is geen enkele ploeg volledig Nederlands.”

Enthousiasme

Swinkels benadrukt ook de sfeer binnen de ploeg. “Team Coop-Hitec Products straalt enthousiasme uit voor het wielrennen. Dat spreekt me erg aan, want dat hoop ik zelf ook te doen. De meiden zijn enorm gedreven, op een goede manier. Daardoor denk ik dat we elkaar op lange termijn sterker zullen maken. Ook de begeleiding rondom het team is erg professioneel. Ze hebben het beste met de rensters voor en zijn zeer transparant.”

Qua cultuurverschillen valt het volgens Swinkels wel mee in Noorwegen. “Dat valt me eigenlijk niet meteen op. Het zijn ook rensters met verschillende nationaliteiten, ze komen uit Scandinavië, maar ook uit Duitsland en het Verenigd Koninkrijk. De begeleiding is er evenmin volledig Noors en dat lijkt me alleen maar positief. Zo kunnen we allemaal van elkaar leren.”

Eind 2021 viel de renster uit Handel op met mooie ereplaatsen zoals een 17e stek in de Watersley Womens Challenge, een 21e plaats in de Tre Valli Varesine en een 20e plaats in de Drentse Acht van Westerveld. “Dat geeft me zeker extra vertrouwen”, beklemtoont ze. “Het was niet gemakkelijk om na mijn zware val eerder het seizoen terug te komen. De weg verliep gelukkig in stijgende lijn en in augustus kon ik alweer hervatten. Dat was zwaar, maar ik was gelukkig niet bang. De goede resultaten in het najaar maken me trots en geven me vertrouwen voor 2022.”

We mogen de Nederlandse zeker verwachten in eigen land. Zo heeft ze de ZLM Omloop der Kempen aangestipt, net als de Bloeizone Frysland. “Verder hoop ik op het EK en op een buitenlands avontuur in China”, klinkt het. “Ik kijk er vooral naar uit om samen met het team fysiek en op persoonlijk vlak stappen te zetten en samen mooie resultaten te halen.”

In het veld

Ondanks haar veldritverleden zagen we Sylvie Swinkels niet terug in de weide deze winter. “Een bewuste keuze”, geeft ze aan. “Ik wilde een hele winter voor de weg gaan en kijken hoe mijn lichaam daarop reageert. Dat betekent natuurlijk niet dat ik louter op de weg train. Soms doe ik toertochten in mijn omgeving en blijf ik offroad mijn vaardigheden op de fiets onderhouden. Dat kan altijd nog van pas komen op de weg. Ik weet niet of je me ooit nog in de cross kan verwachten… Het blijft een supermooie tak van de sport en mijn hart ligt er zeker nog. Dat zou dus wel leuk zijn, maar het moet passen in mijn schema.”

In elk geval kan de Noord-Brabantse altijd rekenen op de steun van haar zus. “Net zoals iedereen in mijn omgeving speelt ze een rol in mijn carrière. Ze geeft me tips over voeding en over de ins en outs van het wielrennen. Een voorbeeld zijn de wedstrijdvoorbereidingen. Daarover heeft ze nog meer kennis en ervaring. Als ik bijvoorbeeld de betreffende wedstrijd nog niet gereden heb en ik vraag aan haar hoe het parcours er ongeveer uitziet, dan weet ze daar bijna altijd antwoord op te geven.”

Last van corona

Zelf heeft Sylvie Swinkels heel wat last ondervonden van corona. Ze deed het virus op 2 winters geleden. “En dat had een impact op mijn fysieke gesteldheid”, is ze stellig. “Corona kan in sommige gevallen nadelige gevolgen hebben en daar kunnen ook anderen over meepraten. Ikzelf blijf gewoon erg goed opletten. Dan bedoel ik dat ik mijn handen desinfecteer en een mondkapje draag wanneer ik ergens naar binnen ga. Ook mijn sociale contacten tracht ik te beperken. Natuurlijk kan je dan nog steeds besmet raken, uit ervaring weet ik dat het in een klein hoekje zit.”

“Op het moment dat ik mezelf kon laten vaccineren, heb ik dat gelijk laten doen”, geeft ze nog mee. “Zo ook met de booster. Deze heb ik inmiddels gekregen. Dit kon naar mijn mening zeker geen kwaad, omdat het nu winter is en dit hoogstwaarschijnlijk geen effect had op het aankomende seizoen. Mocht er een volgende vaccinatie of booster komen, dan zal dit zeker ingepland gaan worden naar aanleiding van het wedstrijdschema.”

Watersley Ladies & Womens Challenge

Wat een mooi weekend! Ik was erg benieuwd wat mij te wachten zou staan. Zeker omdat ik ook al lichtelijk vermoeid naar de meerdaagse heen ging. Door de reis vorig weekend naar en van Plouay. Het viel me achteraf erg mee. Mede dankzij de hoge motivatie van de begeleiding en rensters.

Dag 1 (Criterium van 99km)

Vrijdag werd de wedstrijd op de Tom Dumoulin Bike park in Sittard verreden. Een rondje met twee klimmen en heel veel bochten. We hadden als team een doel. De koers zo hard mogelijk proberen te maken, zodat de groep uitgedund werd. We zaten met alle zes de rensters van ons gelijk goed voorin en probeerden het tempo hoog te houden, waarna Marit al vrij snel weg reed samen met nog een renster. Als team hadden we besloten om haar niet terug te rijden. Op het moment dat het gat groot genoeg was hebben we het spelletje opnieuw gespeeld. Na een aantal aanvallen was het Pien die weg kwam samen met nog een renster. Alleen was het namelijk bijna niet te doen. Voor ons was het zaak om het peloton, wat nog over was, bij elkaar te houden en nog proberen weg te komen. Wat niet meer lukte. Uiteindelijk hadden we de etappeoverwinning, de eerste plek in het klassement en de bolletjestrui. Een knappe uitslag voor ons als team.

Dag 2 (Individuele tijdrit over 12km)

Een tijdrit in je eentje, een race tegen de klok. Deze tijdrit zelf was geen doel voor mij, maar toch wil je het beste eruit halen. De positie op de fiets was goed. Zo ook de techniek in de bochten. Het enige wat verbeterd kan worden is het verzet waarop ik reed. Het was iets te licht waardoor ik een beetje stil viel op de stukken waarop je juist tijdwinst kan maken. Een leermomentje en goed om te meten. Dan kun je er ook aan werken.

Iedereen had het beste uit zichzelf gehaald, maar we hadden wel de leiderstrui verloren.

Dag 3 (Omloop van 112km)

Alle kopjes stonden dezelfde kant op en we hadden maar een doel; die leiderstrui terug winnen. We wisten na de verkenning dat het parcours er zo bij lag dat het erg selectief kon zijn, mits er hard gereden werd. Dit gingen we dan ook doen. Na ongeveer 6 kilometer, voor een selectief stuk, hadden we afgesproken om met ons allen voorin te zitten en dat zaten we ook. Met ons zessen reden we goed door, hielden het tempo hoog en versnelde op de steile klim. Het brak. Mede door een valpartij, maar het brak. We trokken door en zaten gelijk los met ongeveer 15 rensters. Ideaal. We bleven doordraaien om het tempo hoog te houden en zo konden de rensters die achter ons zaten niet terug komen. De renster in de leiderstrui had materiaalpech. Jammer, maar het hoort er bij. We reden virtueel in het rood. Mijn taak zat er inmiddels bijna op. Op de rechte stukken moest ik doortrekken, waardoor ik op de klimmen minder energie over had dan de rest. Logisch, maar dat betekende wel dat ik op een gegeven moment moest lossen. Het was nu aan de overige rensters van het team om hun taak goed te doen. Heel de wedstrijd door gereden en niet teruggehaald door het groepje achter me. Trots op wat ik heb laten zien. En al helemaal trots toen ik hoorde dat de meiden het afgemaakt hadden. Femke pakte de etappe overwinning en Marit had de leiderstrui. We hadden allen ons taak gedaan. Een echte teamoverwinning!

Het nieuwe wedstrijdschema wordt binnenkort bekent voor mij voor de rest van het seizoen. Deze zal dan ook zo snel mogelijk online staan.

Wat fijn om weer terug te zijn in het peloton. Inmiddels heb ik al 6 wedstrijden gereden sinds de herstart van het seizoen en daar mag ik niet over klagen. De vorm is goed. Natuurlijk zijn er altijd verbeterpunten, maar voor nu ben ik tevreden.

Weekendje Frankrijk

Vorig weekend ben ik voor het eerst weer met de ploeg weggeweest naar een wedstrijd als renster. Een beetje zenuwachtig, dat was ik wel, maar ik ging er ook heel nuchter in. Ik ging doen wat ik kon en meer zat er dan op dat moment niet in. Gelukkig viel het me erg mee.

De eerste dag was een wedstrijd met erg zware omstandigheden. Het was namelijk meer dan 40®C en we kwamen van ongeveer 20®C af uit Nederland. Dat was een groot verschil en hakte er daarom bij iedereen ook wel in. Er werd redelijk hard gereden in het begin voor dat het klimmen begonnen. Op het moment dat ik voorin wilde zitten, zat ik ook voorin en dat was voor mij al een doel op zich. Op de klimmen zelf mistte ik nog wat power om echt mee te kunnen. Of dit kwam door de warme weersomstandigheden? Dat was de vraag.

Die vraag werd de dag er op al vrij snel beantwoord. Het antwoord was namelijk; Ja. Ik wilde heel graag voorin starten, omdat er in het begin van de wedstrijd een aantal zware en steile klimmetjes op de agenda stonden. Dit deed ik ook en daardoor zat ik gelijk goed mee in de wedstrijd. De klimmen kwam ik goed over en bleef zo voor de breuken in het peloton. Boven op de laatste klim reed er een groepje weg met daarbij alle UCI ploegen die aan de start stonden, behalve onze ploeg. Ik had de kans om mee te springen, maar koos ervoor om dit niet te doen, omdat ik bang was om mezelf op te blazen. Het was een moeilijke keuze, maar achteraf wel een slimme zet. We hadden een probleem; we zaten er niet bij. Dit moest opgelost worden, maar hoe? Op een gegeven moment kwam Alé Cipollini naar voren met de vraag of we mee wilden rijden en dat wilde wij wel. Samen hebben we het gat, dat inmiddels al 3,5 minuut was, gedicht. Wat al een hele prestatie op zich was. We hebben echte teamwork laten zien en dit resulteerde in een hele mooie 6^e plek voor Belle de Gast in de sprint.

Haasdonk

Afgelopen vrijdagavond stond ik aan de start in Haasdonk. Een wedstrijd over 85 kilometer. Ook hier stond ik vooraan bij de start met als doel om bij een ontsnapping in het begin van de wedstrijd te zitten. Gelukt, maar de ontsnappingen die in het begin van de koers plaatsvonden hielden geen stand. Op een gegeven moment was er een ongelukkige valpartij waar veel meiden bij lagen. Ook ik, omdat ik net niet op tijd stil stond. Bidons zoeken en zo snel mogelijk weer op de fiets. Met een scheef stuur terug kunnen rijden naar het peloton en precies toen ik aan sloot was er weer een valpartij, waardoor we met een groep weer op een achterstand kwamen te liggen. Weer dicht kunnen rijden, maar op dat moment was er net een groepje van 6 weggereden die het tot het eind heeft volghouden. In de sprint werd ik nog 10^e wat dus resulteerde in een 16^e plaats. Erg tevreden en sterk gereden.

Volgend weekend reis ik weer af naar Frankrijk om de wedstrijd in Plouay te rijden.

•