Tsjechië Krásná Lípa |

Wat voor mij een hele mooie week zou moeten worden was een week met ups en downs. Ik ging er zonder verwachtingen naar toe, met ruim 180 deelneemsters aan de start is het moeilijk in te schatten waar je ergens staat maar ik ben toch terug naar huis gegaan met een goed en sterk gevoel!

Heuveltje op, heuveltje af. Zo ging het 4 dagen lang op dezelfde manier.

Op de eerste dag was in de ploeg besproken dat ik voor de jongerentrui mocht gaan. Ik was er in het begin een beetje bang voor, ik wist namelijk niet of ik het wel kon en of ik wel goed genoeg was omhoog aangezien ik nog geen meerdaagse koersen omhoog heb gereden. De eerste dag kon je bonussecondes verdienen in tussensprinten. Door goed ploegenspel heb ik hier mijn eerste secondes kunnen verdienen. Uiteindelijk was dit genoeg om de jongerentrui te pakken. Ik was dan ook super blij met het vertrouwen wat de ploeg mij gaf en nog blijer dat ik de trui mocht dragen. Mijn eerste u23 trui!

De tweede dag was een dag om niet te vergeten. Na een kleine 20 kilometer lag ik bij de eerste valpartij. Daar gaat mijn eerste mooie witte truitje, zonde! Aangezien ik erg hard onderuit was gegaan kwam de eerste twijfel om af te stappen. Na een aantal minuten met medische controle en kort overleg met de ploegleider wilde ik toch doorgaan, want het kan toch niet, na 1,5 dag uit koers. De achterstand was inmiddels ver opgelopen en de pijn was zeker aanwezig maar dat weerhield mij er niet van om door te gaan, een paar pijnstillers erin en gaan. Achter de auto ging ik de rensters 1 voor 1 voorbij totdat ik Aafke tegen kwam die ook bij een valpartij was betrokken. Geluk bij ongeluk voor mij want samen met Aafke ben ik terug kunnen rijden naar de tweede groep. Hier kwamen we Natalie tegen. Met zijn drieën wisten we in de laatste 6-7 kilometer zelfs nog terug te keren in de eerste groep. Uiteindelijk nog gesprint naar de 5e plaats dankzij geweldig teamwork en ik kon hierdoor mijn witte trui behouden!

Op de derde dag stonden twee etappes op het programma, in de ochtend de tijdrit en later in de middag een wegrit. Na een onrustige nacht werd ik half 6 wakker, alles was stijf en deed pijn. Tja wat doe je dan? De soigneur een bericht sturen en alles zo goed mogelijk los laten maken. Pijn lijden al voor de start maar dankzij de soigneur was starten mogelijk en daar ging het om. In de tijdrit heb ik voor mijn doen te veel tijd verloren, mede dankzij de val en inspanning van de vorige dag. Maar ik was blij dat ik gestart was want zo kon ik in de middag mijn ploegmaat die 5e kwam te staan in het algemeen klassement nog helpen voor de bonussprint wat lukte. Uiteindelijk in de sprint die dag nog 11e geworden.

Dag vier, voor de verandering ging ik na 25 kilometer weer in de afdaling onderuit. Weer op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Het respect was ver te zoeken tussen rensters. Duwen in een afdaling lijkt me namelijk niet het slimste om te doen. Weer gingen ze onderuit en werd ik meegenomen. Met mijn schouder en oor kwam ik tegen een boom aan. Ik pakte na een tijdje mijn fiets weer en zei tegen de ploegleider dat ik er helemaal klaar mee was. Ik zat in de auto en toen vroeg hij, karlijn weet je het zeker? Stellig antwoorde ik “JA”. Karlijn weet je het heel zeker, “nee” was het antwoord. En ik ging weer door. Ik had mij er deze keer wel op ingesteld dat ik niet meer terug zou komen maar na een kilometer of 10 was de koers stil gelegd voor 50 minuten. Alle ambulances en medische hulp waren op. Dus ik mocht weer door. Afzien was het zeker en nog meer pijn dan de dagen hiervoor maar ook hier kon ik weer finishen.

Inmiddels 2 dagen later voel ik me al wel beter. Nog steeds last van mijn schouder en de stijfheid zit er ook nog in maar ik denk dat ik al met al geluk heb gehad. Het waren twee flinke klappers maar ik heb er relatief weinig aan over gehouden.

Uitslagen: