De Womens Tour of Scotland is een meerdaagse over drie dagen die voor de eerste keer georganiseerd werd. En het was zeker geslaagd!

Mijn doel bij deze wedstrijden was vooral wedstrijdritme opdoen en het uitrijden van de koersen. Dit klinkt misschien simpel, maar dat is het niet. Zeker niet nadat ik een periode geen wedstrijden gereden heb i.v.m. de val in Borsele. Ook speelde het parcours en het weer hierbij een grote rol.

STAGE 1

Misschien hebben een aantal van jullie het al gezien, maar bij deze etappe zijn we niet tot de finish gekomen. Het slechte weer was de doorslaggevende factor. Er was veel neerslag gevallen waardoor er veel stilstaande plassen van water op de wegen lagen. Dit veroorzaakte een aantal grote valpartijen en het was een wijs besluit van de organisatie en jury om de wedstrijd te staken na 70 kilometer. Het verbaasde mij eigenlijk hoe goed ik in die 70 kilometer voorin kon blijven rijden. Op de klimmen zakte ik telkens wat naar achteren (wat hartstikke logisch is), maar in de afdalingen en technische stukken kon ik telkens weer naar voren schuiven. Jammer natuurlijk dat de wedstrijd gestaakt was, omdat ik me goed voelde, maar ik zou denk ik nog erger gebaald hebben als ik ook bij zo’n valpartij had gelegen.

STAGE 2

Stage 2 was de langste wedstrijd (rond de 140km), maar de beslissing viel al snel.

Al na 37 kilometer zat er een zware klim in het parcours waardoor het peloton in stukken brak. Ik kwam in een mooie groep terecht met daarbij rensters waarbij ik dacht ‘nou Sylvie dat heb je goed gedaan ;)’ De overgebleven 100 kilometer hebben we met een strak tempo doorgereden, waardoor we niet heel veel achterstand op de voorgaande groepen kregen. In de sprint was ik nog 3e kunnen worden van mijn groep. Ploegmaatje Belle was na een nette race knap 5e in de sprint geworden!

STAGE 3

Ook in deze wedstrijd speelde het weer een grote rol. De combinatie van veel neerslag en veel gaten in de weg zorgde voor een hectische koers. Er waren veel valpartijen. De organisatie deed er alles aan wat ze konden om deze te voorkomen. Mijn complimenten hiervoor! Jammer genoeg lag ploegmaatje Janine wel bij een van de valpartijen, waardoor ze de wedstrijd niet uit heeft kunnen rijden. Nadat ik de zwaarste klim van de dag overleeft had in het peloton, reed Ann-Sophie weg waardoor ze als de meest strijdlustigste renster van de dag werd bekroond. Toen zij weg was heb ik nog een aantal keren kunnen afstoppen tot aan de plaatselijke rondes. In de plaatselijke rondes op het Hollyrood Park in Edinburgh zat een klim van 1.2 kilometer. Ook hier ben ik uiteindelijk in een groepje terecht gekomen waarmee ik naar de eindstreep ben gekomen.

Een goed gevoel overgehouden aan deze meerdaagse en ik kan zeggen dat mijn missie geslaagd is! En bedankt staff en rensters van Parkhotel Valkenburg voor de gezelligheid en goede zorgen! Ik heb het enorm naar mijn zin gehad ondanks het slechte weer.