Ben ik wel in orde? Is de angst inmiddels al weg… is al die pech nu eindelijk genoeg geweest? Andere tijdritfiets, is deze wel goed afgesteld ? Heb ik hier wel genoeg op getraind ? Al die vragen gingen door mijn hoofd voordat ik aan de Holland ladies tour begon en het antwoord op die vragen kreeg ik snel genoeg.

Dag 1 Proloog

We gaan het parcours verkennen. Normaal gesproken is het een parcours die mij perfect ligt. Ik zit nog steeds met mijn pols. Er zitten veel wegen met slecht wegdek in en ook veel drempels. Ook in de bochten voelde ik mij niet mezelf. Angstig, veel remmen en een akelig gevoel in mijn hoofd. En dat was nog maar het inrijden na de start dacht ik een moment niet aan de pijn. Ik voelde elke keer wel de schokjes in mijn pols maar pas na de finish voelde ik het echt. De tijdrit zelf ging perfect op de bochten na waar ik zo goed als vierkant door heen ging. Elke bocht laat je 1 tot 2 sec liggen als het niet meer is. Als je dan finisht en je ziet dat de jongerentrui maar 3 sec van je af zit dan baal je enorm ook al rijd je nog steeds een prima proloog. Ik kan nog steeds niet laten zien wat ik nu echt kan…

Ik wil wel Frans de Brouwer hier ook even bedanken voor het snel terecht kunnen met mijn fiets en voor het perfect afstellen hiervan! En Rien Snijders voor het verbinden van mijn hand!

Dag 2 Etappe 1

De etappe begon met regen. Mijn ploegmaatje Natalie heeft er voor gezorgd dat we de eerste trui pakte, de klimtrui! Wat verdient zij deze trui enorm. Het hele jaar werkt ze voor anderen en nu staat ze zelf in de spotlights en dat op een worldtour! De wedstrijd ging bij mij matig. De benen voelden goed maar daar heb je niet altijd iets aan. In deze wedstrijd zat ik weer te angstig op de fiets. Ik begin te beseffen dat de grootste uitdaging van deze meerdaagse het vertrouwen in mezelf terug krijgen is. In de sprint is mijn ploegmaatje Eva Buurman nog gevallen. Helaas kon ze niet van start kunnen gaan met veel last van haar hoofd. Ik hoop dan ook dat ze snel weer herstelt🍀…

Dag 3 Tijdrit

Ik stond aan de start met het idee, 3 seconden achter op de jongerentrui is niet veel maar hoe moet ik dit gaan doen? Ik ging mijn tacx op en deed mijn standaard ritueel. Ik voelde me wel in orde eigenlijk. Even later ging ik naar de start, ik ging de eerste bocht hard door. Toen dacht ik hé Huh wat gebeurde hier nu, ging ik nu hard? Die bocht erop ging weer goed. Het zelfvertrouwen kreeg een boost en ik trapte de longen uit mijn lijf van het begin tot het eind, van bocht tot bocht. En daar is die dan de finish! Nog even alles geven en dan ben ik er. Pfoeeee dat was een pijnlijke tijdrit maar wat reed ik hard, het eerste wat in mij opkwam. Dat is meestal een goed teken. En dat blijkt. Ik pak de jongerentrui. 1 seconde houd ik over, dan ben je toch blij dat je nog even sprint, nog even extra aanzet in een bocht, dat extra tandje erbij zet terwijl je eigenlijk niet kan. Mijn eerste jongerentrui in een worldtour is een feit!

Op naar de volgende etappe Gennep- Weert. Ik houd jullie op de hoogte! 😊