Na een goede trainingsperiode en na een goede wedstrijd in de Brabantse Pijl was het de bedoeling dat ik zondags aan de start zou staan in Luik. Koorts en een infectie zette hier een stokje voor. Ik baalde enorm dat ik Luik niet kon starten. Maar in deze koers is het al zwaar genoeg als je gezond bent, laat staan als je 39 graden koorts hebt.

De dag na Luik zou ik vertrekken naar China. Na lang nadenken, bellen met mijn trainer, overleggen met de ploeg en na het langsgaan bij de dokter heb ik besloten om te gaan. Ik wist dat ik niet 100 procent was maar ik gokte het erop. Het was een goede gok.

Donderdags 3 dagen later stond ik aan de start in China. Ik voelde direct al dat ik vrij sterk reed. Ik werd eindelijk beloond waarvoor ik getraind had. Alles ging perfect totdat de laatste 3 kilometer in ging… een valpartij zorgde ervoor dat zo goed als heel onze ploeg weg was. We zaten in perfecte positie maar door het respectloos rijden van sommige rensters vielen we…. in het begin viel de pijn mee ondanks de harde klap. Later op de dag toen ik moest gaan uitzoeken hoe ik moest gaan slapen wist ik dat het een lange nacht zou worden. Ik heb niet geslapen en de pijn was bijna ondraaglijk. Ik was zo moe maar slapen zat er niet in. In de ochtend hadden we besloten dat het onverantwoord was om te starten. Gelukkig blijft het bij vel wat er af is. Het kan allemaal veel erger. Het positieve is dat ik me sterk voelde en dat ga ik vasthouden voor als ik straks thuis kom en weer aan het trainen ga. Ik wil graag iedereen bedanken voor de goede zorg, het team, Herman, de organisatie hier en alle lieve mensen hier om me heen. Het is één grote familie die allemaal voor elkaar zorgen, dat is het geluk bij het ongeluk. Ookal ben je ver van huis, de juiste mensen staan je toch altijd bij!