Dat was een drukke anderhalve week. Vijf wedstrijden in zeven dagen. Het was onwennig, maar wel goed voor de wedstrijdritme.

Hageland

Mijn eerste wedstrijd van het seizoen. Ik wist dat mijn vorm prima was, maar of ik dit ook kon laten zien in een wedstrijd, dat was de vraag. Vanaf het begin af aan wist ik me goed voorin te positioneren. Het was nerveus en er werd hard gereden. Ik voelde me goed en wist dat ik mee kon. De klimmetjes kwam ik goed over en de wind was hard genoeg om het op de kant te trekken. Door onoplettendheid heb ik het peloton moeten laten gaan. Achteraf jammer, want mijn benen waren goed. De focus erbij houden, gedurende de hele wedstrijd, dat was de les voor de volgende keer. Het belangrijkste in deze wedstrijd voor mij was om te kijken of ik op de goede weg bezig was en dat bleek zo.

Le Samyn des dames

De achterdeur stond open. De hele wedstrijd lang. Ik kon mezelf goed voorin blijven positioneren en voelde mezelf goed. Elke keer als we een kasseienstrook voorbij waren, waren er weer een aantal gelost. Op een gegeven moment bestond de kopgroep nog maar uit 50 rensters. In de laatste ronde was er nog een kasseienklim waarvan ik wist ‘als ik deze overleef, dan haal ik het in de kopgroep’. Jammer genoeg zat ik achter een ploeggenoot die pech kreeg op de kasseienstrook, waardoor we de aansluiting mistte. De kasseienstrook lag er namelijk zo slecht bij dat er maar een lijn was die goed berijdbaar was. We bleven samen met de geloste groep vechten tot aan de finish, maar we haalde de kopgroep niet meer bij. Een nette 43^e plaats waar ik trots op mag zijn.

Bloeizone Fryslan Tour

De Bloeizone Fryslan Tour bestond uit een tijdrit en twee etappes van circa 140 kilometer. Ik mocht niet veel van de tijdrit verwachten, omdat ik nog niet op de tijdritfiets getraind had. Het doel was voor mij voornamelijk om op de tijdrit te trainen. Ik reed een tijdrit welke goed gepaced was, maar er zat niet genoeg power in mijn benen om harder te rijden. Waarschijnlijk door de hoeveelheid wedstrijden achter elkaar. Blij met de tijdrit, zeker omdat ik weet dat ik harder kan.

De tweede etappe was een etappe over 135 kilometer. Het begon rustig. Erg rustig, maar we wisten dat we wind mee en smalle wegen voorgeschoteld gingen krijgen na 27 kilometer, dus daar moesten we van voren zitten. En ik zat er. Het peloton splitte in meerdere groepjes, maar jammer genoeg kwamen er meerdere groepen terug toen we wind tegen kregen. Op de lokale ronde splitte de groep nogmaals in meerdere groepen. Ditmaal zat ik net iets te ver van achter, lesje geleerd, maar mijn heb mijn kop niet laten hangen. Samen met een paar andere rensters hebben we er alles aan gedaan om terug te komen en dat lukte. In de laatste lokale ronde splitte de groep op precies dezelfde plaats, wat te verwachten was. Ik zat erbij en de achtervolgende groep kwam niet meer terug. De sprint was hectisch. Veel bochten in de finale, waardoor naar voren komen lastig was. Een 29^e plaats voor mij.

De laatste etappe was een etappe over 140 kilometer met twee grote rondes. Na 15 kilometer werd er dusdanig hard gereden dat het peloton in veel kleine groepen verdeeld werd. Ik zat in de eerste groep van ongeveer 35 rensters. Jammer genoeg was ook in deze etappe de wind niet hard genoeg om weg te blijven. Het werd uiteindelijk een redelijk rustige etappe. In de finale zat ik goed gepositioneerd met ploeggenote Jessica Roberts in mijn wiel, maar het was lastig om bij elkaar te blijven. Het was hectisch en verloren elkaar. Vervolgens hadden we elkaar weer gevonden en zijn we weer naar voren gereden, maar ze raakte me weer kwijt. Zelf nog proberen door te gaan, maar toen kwam ik in de wind te zitten, waardoor ook een kortere resultaat voor mij er niet meer in zat. Een 41^e plaats.

Wedstrijdritme opgedaan, verbeterpunten op een rijtje gezet en door naar de volgende wedstrijden. Aankomend weekend rijd ik met de Nederlandse selectie de Drentse acht van Westerveld en de Ronde van Drenthe.