De afgelopen twee weken stonden in het teken van ‘thuiswedstrijden’. Zoals jullie weten heeft mijn team een Noorse identiteit, waardoor deze wedstrijden erg belangrijk waren voor het team.

Na de Baloise tour heb ik even een stapje terug moeten doen qua trainingsarbeid door een val in de laatste etappe. Mijn bekken waren gekneusd, waardoor zitten op de fiets vrij pijnlijk was. Het ging beter, maar het was nog niet optimaal voor de start van het Scandinavische avontuur.

Het avontuur begon met een ploegentijdrit. Een discipline waar we als team nog nooit op getraind hebben. Tussen de Worldtour- en UCI teams werden we twaalfde. Een prima prestatie.

Een dag later stond de WWT Värgärda op het programma. Een gravelwedstrijd en een sterk deelnemersveld. De gravelstroken lagen er mooi bij. Toch weet je nooit of de stroken ervoor zorgen dat het peloton gaat splitten. Door valpartijen, door technische vaardigheden of gewoonweg door de zwaarte. Een van mijn doelen was daarom ook om voor elke strook bij de eerste tien rensters te zitten en zo gevaarlijke situaties te veemijden. Dit lukte, maar er gebeurde jammer genoeg niets. De acht plaatselijke rondes naderden. Het werd letterlijk een afvalkoers. Er werd NET iets te hard gereden, waardoor ik net de aansluiting met de eerste groep miste. Jammer, maar ik weet dat er nog ruimte is om progressie te maken, dus wie weet wat er volgend jaar gebeurd 😉

Twee dagen later stond de Battle Of The North op het programma. Een zesdaagse door Denemarken, Zweden en Noorwegen. Gaaf, maar dit betekent ook veel reistijd voor en na de wedstrijden om de afstanden tussen de landen te overbruggen. Het was ideaal dat we gebruik konden maken van de grote COOP bus. Dan kun je fijn met de beentjes omhoog slapen, eten of gezellig kletsen.

We hadden als doel om onszelf en het shirtje te laten zien. Dit hebben we ook gedaan naar mijn mening. In de eerste dag zat ik bij een aantal korte aanvallen mee, waarna Ingvild en ik, Nicole, netjes in positie hebben gebracht om te sprinten. Een dag later zat Josie in een lange aanval en werd in de koninginnenetappe vierde. We hebben een paar nette resultaten neergezet. Ondanks het hoge niveau. Inmiddels stond de laatste etappe op de planning. Het enige wat we nog konden doen is Ingvild en Mari kort in het klassement houden, in de sprint voor Nicole gaan en/of meezitten in een ontsnapping. Op dat laatste had ik mijn zinnen gezet. Mocht dat niet lukken, dan kon ik de rest altijd nog helpen. Na ongeveer 25 kilometer en verschillende aanvallen vertrokken er twee rensters. Zij kregen gelijk de ruimte. Ik sprong er nog naar toe met een andere renster in mijn wiel. Later sloot er nog een renster aan, waardoor we met vijf weg waren voor 110 kilometer. De samenwerking was goed, waardoor we op een gegeven moment bijna zes minuten voorsprong hadden. Net voor de lokale rondes werden we jammer genoeg teruggepakt en was mijn wedstrijd voorbij.

Een knappe meerdaagse gereden en mogen genieten van de mooie omgeving. Nu even rusten en dan staat vrijdag alweer de volgende wedstrijd op het programma. Konvert Koerse (UCI) in België.