Twee weken geleden kreeg ik dan eindelijk ‘groen licht’ van de medische staff van mijn team. Dat betekende dat ik weer mocht gaan koersen. Eindelijk! Ik ben daarom ook gelijk achter mijn laptop gaan zitten om een wedstrijdschema op te stellen. En dat is gelukt. Deze staat ook op onze site (het kan altijd nog iets veranderen).

Ik heb inmiddels al twee wedstrijden gereden in de afgelopen week. De eerste was in Lierde (België) en de tweede was in Duizel.

Lierde

Een eerste wedstrijd is altijd even zoeken naar wat te doen en wat niet te doen. In dit geval had ik mijn lesje geleerd haha. Het was een rondje van ongeveer 9 kilometer met een flinke klim erin. We gingen van start en er werd op een stevig tempo doorgereden in de eerste paar rondes. Ik kwam niet echt in mijn ritme, wat ook helemaal niet gek is, maar het viel een beetje tegen. Ik werd gelost op de klim, maar vocht me terug in naar het peloton. Toen ik terug kwam ging ik voorin in het peloton zitten, want ik wist ‘Als ik niet naar voren ga, ben ik de volgende ronde weer daar gelost’. Het leek eigenlijk wel of ik er door heen kwam. Ik fietste lekker, kon mooi voorin blijven zitten en mee aanvallen. Tot op een bepaald moment. Net voor de top van de klim, een paar rondes verder, kon ik gewoon niet meer. Het was op. Werd gelost en niet meer terug gekomen. Een beetje dubbel, maar terugkijkend naar de wedstrijd had ik me gewoon iets meer gedeisd moeten houden. Ik was te enthousiast.  Lesje geleerd en op naar de volgende.

Duizel

Ik zei vooraf aan de start al tegen mijn ouders ‘Ik ga rustiger beginnen. Even afwachten hoe het gaat en dan hopelijk het spelletje mee gaan spelen’. Zo gezegd, zo gedaan. Ook hier werd er op een stevig tempo doorgereden, maar nu eigenlijk heel de wedstrijd door. Net voor dat het begon te regenen reed er een groepje weg. Ik zat op dat moment op de positie dat ik kon kiezen of ik mee wilde springen of niet. Na snel nagedacht te hebben, waarbij in het achterhoofd afgelopen zaterdag nog zat, ervoor gekozen om niet mee te springen. Mooi voorin blijven zitten. Dat is wat ik deed. Ik begon me steeds beter te voelen, want ik zag, als ik achterom keek naar het peloton, steeds meer meiden lossen. Dit gaf een extra boost. Na ongeveer de helft van de wedstrijd besloot ik om mee te gaan spelen. Wegrijden, mee springen en teruggehaald worden. Korte samenvatting van de tweede helft. We zijn als peloton nooit meer bij de kopgroep gekomen, maar heb nog wel mee kunnen sprinten. Ietsjes verkeerd gepositioneerd, maar dat kan ik alleen maar als les meenemen naar de volgende keer.

Blij om weer terug te zijn. Zeker na zo’n wedstrijd van maandag in Duizel. Dat geeft een goed gevoel. Nog niet in topvorm, maar dat komt nog. Blijven trainen en op naar de volgende!

Op zaterdag stond Dwars door het Hageland en op zondag Dwars door de Westhoek op de agenda. Hieronder volgt een verslagje van beide wedstrijden.

Dwars door het Hageland

Een dag vol met pech voor Jumbo Visma. Iedereen deed wat we moesten doen, maar pech overheerste jammer genoeg. Anna viel. Ze liep veel verwondingen op aan haar lichaam. Daarna vloog mijn ketting eraf, waardoor ik achter in het peloton kwam te zitten. Ik probeerde naar voren te rijden en dat lukte, maar juist op dat moment was er een valpartij die ik niet kon ontwijken. ‘Opstaan en zo snel mogelijk weer naar voren rijden’ was de gedachte die door mijn hoofd ging en dat deed ik ook. Vol met adrenaline sloot ik weer aan en reed naar voren. Opnieuw een valpartij die ik niet kon ontwijken. Wederom kon ik terug voor aansluiten met de hulp van Aafke. Echter kreeg ik door de laatste val last van mijn knie. Met het oog op zondag besloot ik in overleg af te stappen. Zo kreeg ik iets meer tijd om te herstellen en heb ik mijn knie niet te erg geforceerd.

Dwars door de Westhoek

Zondag was er een nieuwe dag met nieuwe kansen en zo ging ik ook de koers in. Anna was na de neutralisatie afgestapt, omdat ze te veel last had van haar verwondingen. Voor de rest stond er nog een zware wedstrijd te wachten. Na ongeveer 30 kilometer nam team SD Worx de leiding over de koers en besloot het peloton op een lint te trekken. Majerus van SD Worx reed weg en ik kreeg het gat nog maar net gedicht met vier andere rensters in mijn wiel. De samenwerking was gelijk goed en daardoor hebben we zo’n 70 kilometer samen gereden. Na deze 70 kilometer moesten twee rensters lossen, dus waren we nog maar met vier rensters over. Ondertussen wist ik punten te verdienen op verschillende klimmen en behaalde daarmee de blauwe trui. De blauwe trui was voor de ‘queen of the mountain’. De samenwerking was nog steeds goed, maar jammer genoeg werden we met ongeveer 5 kilometer voor de finish teruggepakt. Je moet een beetje geluk hebben om weg te blijven met een kopgroep. Op een dag gaat de ontsnapping wegblijven, hopelijk zit ik daar dan ook bij. Gelukkig had Jip nog goede sprintersbenen en pakte daarmee een mooie 5^e plek.

Terugkijkend naar een weekend met veel tegenslag op zaterdag en een super wedstrijd op zondag. Nu even geen wedstrijden tot aan de Nederlandse Kampioenschappen. Zo kan ik me daar goed op voorbereiden.

De planning van de afgelopen weken zag er als volgt uit; Een week op trainingskamp met het gehele team afsluitend met bijna een week koersen. Beide in Thüringen.

Het trainingskamp

Het doel van het trainingskamp was voornamelijk als opbouw voor het tweede gedeelte van het seizoen. We hebben veel uren gemaakt op de fiets en het vooral erg gezellig gemaakt. Het was dus ook gelijk een goed ‘teambuildingsuitje’.

Het team had de locatie Thüringen met opzet uitgekozen voor het trainingskamp. Zowel de rensters als de begeleiding konden dan de parcoursen van de meerdaagse gaan verkennen. De meerdaagse was namelijk een week later. Het scheelt altijd erg veel als je weet wat er komen gaat. Je weet bijvoorbeeld welk klimmetje er gaat komen, waar de tussensprinten zijn, etc. en daardoor kun je samen met het team een goede tactiek gaan bedenken.

De Lotto Thüringen Ladies Tour

Ik kampte met hooikoorts klachten.. Jammer genoeg. Het komt jaarlijks terug, dus het is niet iets raars, maar het blijft een vervelende beperkende factor. Gelukkig is mijn basis, mede door het trainingskamp, goed genoeg om de wedstrijden normaal te kunnen uitrijden en de ploeg te kunnen helpen. We hebben als team erg goed samengewerkt en ik denk ook dat we er alles uit hebben gehaald wat er in zat. We hadden als doel om etappes te winnen. Dat is niet gelukt, maar we zijn wel een paar keer heel dicht in de buurt geweest van een overwinning. We hebben aangevallen en ons laten zien in de koers. Voor mij was de laatste dag het hoogtepunt van de meerdaagse.

Ik had er zin in. Na 3 dagen proberen om mee in de aanval te gaan, lukte het op de laatste dag. Ik voelde me niet goed meer, maar dat gevoel heerste bij de meeste rensters. Ik dacht ‘het moet toch wel een keer lukken?’. Uiteindelijk was de beslissende aanval en ik zat mee. 60 kilometer in de aanval met in totaal 3 rensters. Jammer genoeg werden we ongeveer 5 kilometer voor het einde terug gepakt, maar het is super mooi om voorin mee te koersen en de wedstrijd mee te maken. Dit resulteerde in het behalen van de blauwe trui. De blauwe trui was voor de meest strijdlustigste renster van dag.

Ik heb een goede basis kunnen leggen gedurende deze meerdaagse en het is erg mooi dat we het af hebben kunnen sluiten met een truitje. Ik zeg op naar het volgende deel van het seizoen!

Ik heb 3 top 10 resultaten, een 4^e plek in het algemeen klassement, twee shirtjes en vooral heel veel ervaringen mee naar huis mogen nemen. Het was een hele mooie meerdaagse en ik kijk er tevreden op terug.

De proloog

Het was kort. Heel kort. Alles vloog voorbij en ik dacht alleen maar; ‘Ik moet zo snel mogelijk naar die eindstreep toe’. Achteraf blik ik terug op een nette proloog. Natuurlijk denk je op het moment zelf dat veel punten beter konden, maar dat is volgens mij een beetje mens eigen. Een hele mooie 3^e plek en daarmee had ik de bolletjestrui verdiend.

De eerste etappe

125 kilometer stond er op de planning. Een wedstrijd die heel hard gemaakt kon worden. Mede door het selectieve parcours. En in een zware koers, daar hadden we bij Jumbo-Visma zin in, dus daar gingen we ook voor. Vanaf het begin heeft het team gezorgd dat er doorgereden werd op de klimmen waar het nog niet hard genoeg ging zodat de eerste schifting gemaakt zou worden. Dit lukte. Daarna was het aan Riejanne en Anouska om in de aanval te gaan. Aan mij de taak om zo veel mogelijk energie te besparen en zo mijn 3^e plek in het klassement te verdedigen. Het was een hectische finale, wat resulteerde in een 7^e plek in de sprint. Ik kon mijn 3^e plek in het algemeen klassement behouden. De volgende dag verwisselde ik de bolletjestrui voor de witte trui (jongeren trui).

De tweede etappe

De laatste dag alweer. We stonden nog steeds met 3 meiden in de top 10. Maar het doel van het team bleef hetzelfde; het eindklassement winnen. Om voor de winst te rijden is er ook altijd het risico om met niks naar huis te gaan. We hadden besloten wederom voor een aanvallende koers te gaan. Dit lukte dan ook zeker. Door het harde werk van de meiden om de koers hard te maken, leek er 30 km voor het einde de beslissende kopgroep te ontstaan. 18 rensters waaronder 3 rensters van ons team. De ideale situatie. Jammer genoeg was de samenwerking niet goed genoeg in de groep en werd er veel aangevallen omdat er veel meiden kort stonden in het klassement. De voorsprong ging hard achteruit. In de laatste ronde werden we teruggepakt door de achtervolgende groep met vele sprinters. Aanvallen bleek onmogelijk. Het werd wederom een sprint van een uitgedund peloton. Ik werd nog 9^e, maar dit was niet genoeg om het podium te behouden in het klassement. Een 4e plek was het voor mij.

 Ik ben wel super trots op de meerdaagse die wij hebben gereden. Nog nooit heb ik voor de overwinning in een klassement kunnen rijden. En nog nooit was het podium zo dichtbij. Ik ben de ploeg onwijs dankbaar dat ik de kans heb gekregen om mezelf te ontwikkelen, en te ervaren hoe het is om een klassement te rijden. Op naar de volgende!

Achteraf blikt Karlijn terug op een goede tijdrit. Een derde tijd neerzetten met zo’n deelnemersveld is niet niks en daar mag ze zeker trots op zijn.

Een proloog is een kortere versie van een tijdrit. In dit geval werd er over een parcours gereden van in totaal 2,2 kilometer. Simpel gezegd één lange sprint en geen rustmomenten. Alles moet goed gaan en er is geen tijd voor fouten. Omdat een proloog zo kort is, zitten de eindtijden vaak dicht bij elkaar en dat was in dit geval ook zo. Leah Kirchmann, die tweede werd, eindigde in dezelfde seconde als Karlijn.

‘Het voelde alsof eigenlijk niets perfect ging’ gaf Karlijn direct na haar proloog aan. Die bocht ging niet goed, daar had ik beter doorheen kunnen gaan en daar had ik ook wel een trap extra mogen geven. Dat waren gedachtes die door haar hoofd heen gingen tijdens de proloog. Wat logisch is, Karlijn is nou eenmaal perfectionistisch, maar dat maakt haar wel tot een goede renster.

Dankzij deze mooie uitslag mag Karlijn morgen, in de tweede etappe, starten in de bolletjestrui. Het is te volgen op: https://www.elsy-jacobs.lu/ om 15.20u, dus houd haar in de gaten!

Zoals de meeste van jullie weten ben ik op 21 maart ten val gekomen in de Omloop van de Westhoek. Hierbij liep ik een sleutelbeenbreuk op, verschillende schaafwonden en twee diepe sneden in mijn achterhoofd. Met als gevolg een zware hersenschudding.

Balen dat ik deed, nadat ik wakker werd in het ziekenhuis. Ik ben dus een tijdje buiten westen geweest, maar gelukkig had ik toen nog even kunnen slapen, want dat heb ik dezelfde nacht niet meer gedaan ;). Daardoor had ik wel genoeg tijd om het te relativeren. De conclusie van die lange nacht; Er is maar een optie. De ‘knop’ omzetten en hoe dan ook zo snel mogelijk weer terug in peloton zitten, maar dat duurt langer dan gehoopt..

De hersenschudding valt een beetje tegen. Het is zoeken naar de balans tussen actief bezig zijn en rust. Wel gaat dit steeds beter en ben ik over het algemeen steeds actiever. Twee weken geleden dacht ik dat ik er zo goed als overheen was en ben ik een keer rustig 10 minuutjes op de Tacx gaan fietsen. Met als gevolg een terugslag. Het was te snel en daar was ik me meteen bewust van. Nu, twee weken later, kan ik eindelijk zeggen dat ik stapjes ben gaan zetten. Wandelen gaat goed, ik ben begonnen met hele lichte en korte core- en kracht trainingen en ik heb de balans gevonden in het dagelijks leven. Het zijn kleine stapjes, maar deze stapjes zorgen er wel voor dat ik me al een stuk beter voel.

Mijn sleutelbeen en hoofdwonden zijn inmiddels goed genezen. Ik kan eigenlijk alles weer met mijn arm. Nu nog de kracht terugkrijgen en dan is dat hoofdstuk afgesloten.

Wat nu? Doorgaan met waar ik gebleven was. Steeds actiever worden en het fietsen weer gaan oppakken. De balans blijven zoeken, mezelf blijven prikkelen en hopen dat ik geen terugslag krijg. Wat erg helpt en motiverend is, is dat mijn ploeg (staff en rensters), fysio, familie, vriend en vrienden zo meegaand zijn. Ze denken mee en steunen me waar ze me kunnen steunen om het uiteindelijke doel te behalen! Weer lekker op de fiets zitten.

Om 5.00 uur in de ochtend ging er een wekker af in mijn kamer. Zo vroeg in de ochtend een alarm horen kan maar een ding betekenen; Een vroege wedstrijd! En niet zomaar een. Het was de Amstel Gold Race. Een wedstrijd die er anders uit zag dan normaal. Hieronder vindt je een aantal feiten op een rijtje;

• 120 kilometer over een rondje van 16,9 kilometer door het mooie limburgse landschap
• 3 klimmen per rondje met in totaal 1680 hoogtemeters
• Een zonnige lentedag

Er werd een harde koers voorspeld, en dat was het ook!

Het doel voor deze wedstrijd was; Alles eraan doen om te zorgen dat Marianne de koers wint. Elke wedstrijd is anders, maar het doel van elke wedstrijd is hetzelfde. Namelijk het hoogst mogelijke resultaat voor het team eruit halen. Oftewel hoe Jumbo – Visma het zegt; Samen winnen! In sommige wedstrijden krijg je een vrije rol, maar in andere wedstrijden is het grotere doel belangrijker. Gisteren was zo’n dag. Marianne had haar zinnen gezet op het winnen van de Amstel Gold Race. Wat voor de rest van het team betekende dat ze er alles aan gingen doen om dit doel te realiseren. Mijn rol daarin was om Marianne te beschermen. Op een cruciaal moment in de wedstrijd zaten wij te ver van achter waardoor ik alles heb gegeven om ons terug vooraan in de wedstrijd te brengen. Dit kostte dusdanig veel energie, waardoor ik niet op tijd kon herstellen voor de volgende klim. Mijn eigen kans om voorin de koers mee te rijden was weg, maar Marianne bespaarde zo de nodige energie wat het doel was.

Nu krijg ik vaak de vraag of ik dat dan niet vervelend vind. Mijn antwoord daarop is duidelijk nee. Natuurlijk wil je het liefst in de finale rijden en wil je daar iets betekenen, maar dat is op zo’n moment van ondergeschikte waarde. Ik kan ervan genieten om met, maar ook voor een sportlegende als Marianne te rijden en daar ook van te leren. Het fijne aan de ploeg is dat wij ook wedstrijden krijgen waar wij wel een vrije rol krijgen, zodat je voor jezelf kansen kan creëren. Deze afwisseling maakt dit team sterk en dit zorgt ervoor dat we ‘samen nog veel gaan winnen’.

Na een geannuleerde amstel gold race, ben ik gisteren ter vervanging opgesteld voor de Brabantse pijl. Na de ardennen klassiekers is het tijd voor het werk wat mij iets beter ligt, de Vlaamse klassiekers.

Gister stond ik aan de start voor de Brabantse pijl. Vanaf de start werd er hard gekoerst. Echter werden er voorin nog geen echte verschillen gemaakt. Na de aanloop stonden ons nog 3 zware plaatselijke rondes te wachten met veel klimmetjes. Het gevoel was super goed. Elke klim ging super lekker alleen het positioneren in het peloton was soms nog lastig waardoor ik op sommige plekken van te ver begon. Een leerpuntje om mee te nemen naar de komende koersen! Ik ben wel super blij met het gevoel en de vorm. Ik wist dan ook in de groep om plek 4 te eindigen. Ik ben blij met het gevoel en super blij dat ik nog in de ‘eerste’ groep kon finishen op een 17e plek! Ik kijk enorm uit naar het blok van koersen wat er nu nog gaat komen, next up: Gent Wevelgem 🌠

• 

• 

• 

Afgelopen zondag stond ik aan de start in nationale omloop van Ulestraten.

De start was op loten. Dit is een manier van opstellen van de rensters waarbij er een kaart wordt getrokken. Indien het cijfer op je rugnummer en het cijfer dat op de kaart staat overeenkomen mag je naar voren. Net zoals vroeger had ik hier geen geluk bij. Ik stond letterlijk als laatst opgesteld wat niet heel gunstig was op dit rondje.

Het was een rondje van ongeveer 6 kilometer met veel smalle wegen en twee beklimmingen. Het was vrij cruciaal om vooraan te rijden, omdat er bijna geen ruimte was om mee te schuiven bij een eventuele aanval. Ook vindt een valpartij vaak achter in het peloton plaats. Daarom was het zaak om zo snel mogelijk naar voren te rijden na de start. Dit lukte ook. Binnen twee rondjes reed ik vooraan, maar dit had me wel veel energie gekost.

Op het moment dat ik vooraan zat voelde ik mezelf eigenlijk helemaal niet zo goed. Ik kwam niet in mijn ritme, waardoor ik telkens van voor naar achter aan het schuiven was. Dit komt voornamelijk door het gebrek aan wedstrijdritme. Wel zag ik telkens dat de groep flink aan het uitdunnen was, dus stiekem was ik eigenlijk best goed bezig.

Na ongeveer de helft van de koers (60km) kwam ik eindelijk in mijn ritme. Waar de anderen het moeilijker kregen ging ik eigenlijk steeds beter rijden. Dit gaf me best wel een goed gevoel. Inmiddels waren twee rensters van mijn team al gevlogen, waardoor de rest van mijn team en ikzelf in een lastige positie zaten van wel of niet aanvallen. Na een kleine overleg hadden we besloten dat het gat groot genoeg was om een aanval te doen. Dit hebben we dan ook gedaan, maar wel zonder resultaat. Toen kwam de eindsprint waarin ik 21e werd. In totaal hadden 39 van de 150 rensters de koers uitgereden.

Kortom na mezelf heel vaak tegen gekomen te zijn in het begin van de wedstrijd, heb ik uiteindelijk nog een hele goede wedstrijd kunnen rijden. De vorm zit goed. Nu nog zoveel mogelijk wedstrijdritme op doen en dan kan ik mezelf nog meer laten zien.

Volgende week zaterdag staan Karlijn en ik beide aan de start van het NCK met onze club wielervereniging Schijndel. Dit is een tijdrit over 35km die met vier rensters bereden wordt. Beide hebben er heel veel zin in en we gaan het uiterste eruit halen!

De eerste teamtraining zit er weer op! En wat was het leuk om iedereen weer te zien!

Deze keer gingen we niet op de weg, maar op de baan trainen. De weersvoorspellingen waren niet al te goed en daarom had de begeleiding ervoor gekozen om de baan op te gaan trainen. Wat een hele goede beslissing is geweest, omdat het inderdaad geen fijn fietsweer was.

Voor mij was dit de tweede keer op de baan. De eerste keer was zo’n  drie jaar geleden met de Nederlandse selectie. Karlijn had het baanwielrennen deze winter opgepakt waardoor ze al enige ervaring heeft.

Even wennen. Dat was het! Je kunt niet remmen en je moet door blijven trappen wat normaal niet zo is. Omdat je dit niet gewend bent, moet je extra gefocust blijven gedurende de training. Hierdoor maak je minder snel foutjes en is de kans op valpartijen kleiner. Gelukkig ging alles goed en konden we kwalitatief goed training. De cadans en snelheid is namelijk hoog en dat kun je goed gebruiken tijdens de wegwedstrijden.

Het was leuk om te zien hoe iedereen met deze nieuwe ervaring om ging. Er waren meiden die veel ervaring hadden en meiden die bijna tot geen ervaring met de baan hadden. Er werden tips gegeven, aangemoedigd, intensief getraind en tussendoor konden we even bijkletsen. Dit alles met een grote lach.

Goed om de groep zo weer bij elkaar te zien. Het is en blijft toch anders dan meetings via het internet. De volgende teamtraining staat op 23 juli ingepland. Nu al weer zin in!

Zaterdag 11 juli en zondag 12 juli zijn er virtuele races georganiseerd vanuit de Tour de France. Deze virtuele wedstrijden worden afgenomen op Zwift. Zo kunnen er tegelijkertijd over de hele wereld vrouwen vanuit een profteam deelnemen aan deze wedstrijden. Vanuit ons team staan er tijdens elke etappe 4 meiden aan de start. Zo staan zaterdag Karlijn en ik beide aan de start en zondag staat alleen Karlijn ingepland. Verder staat Karlijn volgende week zaterdag ingepland (18 juli) en ik op zondag (19 juli).

Hieronder staan de komende belangrijke data van juli even op een rijtje;

• Zaterdag 11 juli; virtuele race; Karlijn en Sylvie
• Zondag 12 juli; virtuele race; Karlijn
• Zaterdag 18 juli; virtuele race; Karlijn
• Zondag 19 juli; virtuele race; Sylvie
• Donderdag 23 juli; teamtraining; Karlijn en Sylvie